Eyvah! Bebeğimi Yere Düşürdüm!!!

Bir annenin nazlı nazlı kucağında taşıdığı, öyle beğenip de yere bile koyamadığı bebeğini kaza sonucu yere düşürmesi bir milattır efendim.... O günden sonra hiçbir şey bir daha asla eskisi gibi olmaz. Bir kere bebek yere düştükten sonra anne otomatik olarak alarm seviyesini "kırmızı"ya yükseltir, bebeği de "yüksek risk taşıyan canlı" olarak kodlayıverir zihninde; çünkü anlamıştır artık bebekcik ciddi sonuçlar doğurabilecek olaylara sebep olabilmektedir. Artık gözler bebeğin üstünden asla ayrılamaz....
Olayın trajik yanı şudur ki; zaten anne bebeğine en çok ihtimam gösteren ve gözünü doğal olarak ondan ayırmayan kişidir, ancak bebekler günün çoğunu -bazen hepsini- anneyle geçirdiklerinden dolayı annelerinin bir anlık dalgınlığından ya da güveninden faydalanıp onların gözetimi altındayken düşüverirler yerlere... Yani benim başıma gelmez, ben günümü gecemi evladıma adadım demeyin; bir gece ansızın geliverir maazallah.
Bir de bu düşme olayını 3 kategoride toplamakta fayda var ve maalesef ben bu üçünü de kendime çok güvendiğim için bizzattihi tecrübe ettim; ben yandım siz yanmayın....
1. İlk düşüş: Bu ilk düşüş bebek çok küçükken, daha hiç kendi başına sağa- sola dönmemişken gerçekleşir. Bebeğinin daha dönemediğini düşünen annecik bebeğin yanından bir anlık uzaklaşınca tüm gücünü toplamak için o anı seçen bebek "Vira Bismillah" der, döner ve kendini yerde bulur... Ağlama sesiyle irkilen anne de bebeği görünce şoka girer, bebeğin ağlamasına bağırarak eşlik eder ve muhtemelen annenin canı bebekten çok yanar, şoku da uzun zaman atlatamaz....
2. Gece Düşüşü:Anne her zamanki gibi yorgundur... Bebek her zaman ki gibi açtır ve gecenin bir yarısı kim bilir kaçıncı kez ağlamaktadır.... Anne bebeği emzirmeye başlar, içi geçer, elleri boşalır.... ve bir "pat" sesini bir ağlama takip eder, Hem geceyi hm de anneciğin yüreğini deler geçer... Bebekcik yine düşmüştür...
3. Bebek Arabası Düşüşü: Bu da olur mu demeyin, olur. Bence bebekler tereyağı gibidir, kayıp düşmek onlar için çok kolay. Hele bebek arabasında emniyet kemerini bağlamayıp buna zemin oluşturursanız daha da kolay... Özellikle yokuş çıkarken ve bebek arabasını kaldırma çıkarırken...

Yukarıdakileri yazarken bile bir anne olarak zorlandım, yaşarken ise çok daha acı vericiydi ancak son bir kısım daha ilave etmezsem görevimi tam yapmış sayılmam. Bütün bebekler düşerler, başlarına ne ilginç hadiseler gelir ancak Allah'ın izni ile onlara bişeycikler olmaz çoğu zaman. Koruyucu melekleri bebekleri korurlar onlara kol kanat gererler.  Ben gözümle gördüm: Kızımın kafası yere çarpacakken havada sanki bir noktaya temas edip orada durdu....Eminim her anne günahsız yavrusu sebebiyle bu tarz ilahi yardımlara mazhar olmuştur... Yani uzun lafın kısası demem o ki, siz siz olun bebeğinizi düşürmemek için her türlü tedbirinizi alın ancak Rabbimizin yavrunuzu sizden önce düşünüp, koruyacağını da unutmayın....

Muhabbetle...

Doğumgünü Fikirleri

En heyecanlı doğumgünü insanın kendi bebeğinin doğumgünüdür, hele de ilkse... Bu günün ne kadar özel olduğunu yansıtacak en güzel fikirleri, pastadan dekorasyona bir sayfada topladım, size de ilham alması kaldı:) İşte buyrun sayfaya...

Bebelere Balon değil, Empati!

Bebeği olan birine gelen sorular bellidir, mesela en çok hit alanlardan biri şu: Bebek nasıl geceleri, seni uyutuyor mu?

Bu soruyu duyunca hemen bende otomatik pilot devreye giriyor: yavaşça bir iç çekiyorum, biraz duraksıyorum ve aynen şöyle diyorum: “Aslında geceleri uzun uyuyor ama öyle  çok kalkıp, emmek istiyor ki ben uykudan birşey anlamıyorum.” Bu cümleyi kendi ağzımdan o kadar çok duyunca artık kendime kızdım niye bu kadar şikayet ediyorsun diye... Bakalım bebekcik bu durumdan memnun mu derken minik kızıma hiç empati yapmadığımı farketim... Sonra onun yerine kendimi koydum ve hayal ettim, sonuç sanki biraz korku filmi kıvamında oldu...Hadi siz de gözünüzün önüne getirin:

Anne Sütü Değil Bebek Sütü!

İşte size gerçek hayattan bir kesit:

Sahne 1: Haftanın sadece bir günü işe giden “Annecik” öğle arasında içi kaygılı bir heyecanla dolu olarak canhıraş kızına bakan “Anneanneyi” arar. Kızı için sağıp dondurduğu anne sütünü içip içmediğini soracaktır.

Annecik: Anne ne oldu kızım sütünü içti mi?

Anneanne: Yani... İçmiyor bu sütü, biraz çekiyor, sonra beğenmeyip bırakıyor. Ben biberondan ağzına fışkırtarak doyurmaya çalışıyorum.

Sahne 2: Küçük bebekcik şaşkın bir halde bakınmaktadır. Karnı acıkmıştır o halde anneciğine sarılıp doyması  gerekmemekte midir? Sıcacık sütü, sıcacık anneyi özlemiştir. Anneannesi de ne yapıyordur böyle? Tadı bayat bir sütü plastik bir şeyle ağzının içine sokmaya çalışıyor... Ama bayat bu... En iyisi emmiyeyim, bana annemi bulunnnn!

Annecik boynu bükük telefonu kapatır... Kendini yoklar. Bebeğinin bulsa cuk cuk emeceği süt kendinde mevcuttur. Ama o bebeğinin yanında değildir ve bu yüzden bebek mutsuz olmuştur... Ve o anda hatasını anlatan bir idrak ışıltısı belirir. Sorun sözcüklerdedir.... Annenin emzirdiği süte hep anne sütü denmiştir. Sanki o sütün sahibi anneymiş gibi...Anneler hep “süt verdim” diye diye gezmiştir bugüne kadar. Ve sütü kendinin sanan, bebeğini anne sütüyle beslemeyi lütuf görebilen anneler zaman zaman bebeği sağılmış süte veya mamaya mahkum ederek “süt verme”yi de bazen bir süre, eğer çalışmaya başlamışlarsa bütün gün rafa kaldırır. Öyle ya süt anne sütüdür, süt verip vermeyceğine anne karar verir; isterse verir, ama kendi öncelik sırası değişirse de vermeyebilir...

Oysa ki o süt “anne sütü” değil “bebek sütü”dür. Rahman ve rahim olan Yüce Rab o sütü bebek için, o dünyaya geldiği anda göndermiştir. Ve 2 yıl ona bahşemiştir. Anneyi de emanetçi kılmıştır. İstediği an istediği kadar süt verecek bir emanetçi.... Emanetçiler kendilerini sahip sanınca ağzı dili olmayan kalender yavrular kendi süt haklarından olmuşlardır kimi zaman. Oysa ki bebek de olsa onlar da kul’dur ve kul hakkı onlar için de mevcuttur... Anneleri hakları olan sütü bebeklerden esirger, onları erken sütten keser ya da öğün atlarlarsa kul hakkına girmiş olmazlar mı? Bu onlardan sorulmaz mı?Yoksa bu da annelerin imtihanının bir parçası mı?

Annecik hala içinde süt vermeyi atladığı öğünlerin acısıyla dolaşmakta ve bebeğinin merhametine sığınıp ondan helallik istemektedir....

Yeni bir adres daha...

Güzel bir gelişme oldu...Bundan sonra yazılarımı www.kadincakararinca.com'da da yayınlayacağım. Beni bu yeni adresimden de takip edebilirsiniz...

Sallanmaktan Kim Usanır?

Benim kızım usanmaz... Hatta minik bebeklerin çoğu değil usanmak, sallanmaya doyamazlar bile... Sallanmak küçük bebeklerin hayatlarındaki en önemli ve sihirli faaliyetlerden biridir. Derde deva, sadre şifadır bu sallanma hadisesi çoğu zaman.Benim bebeğim bazen sanki canı çok yanarmışcasına ağlar; iki tıngırdatırsanız hemen ağlamayı bırakıp uhulet ve suhuletle serçe gibi etrafa bakmaya başlar. Bir açıdan bu geçiş bana mucizevi geliyor ve fazla düşünmeden sallamaya devam ediyorum. Ama bir taraftan da bebeklerin niye bu kadar sallanmaya düşkün olduğu kızımı salladığım süre boyunca zihnimi kurcalamaya devam ediyor. 

Wireless Kordon

Evett, Hamilelik 9 ay 10 günmüş... Peh! yazımdan sonra bu psikolojik kordon meselesine takılmış bulunmaktayım. Meseleyi baştan almak gerekirse, bence anne ve bebeği birbirine bağlayan bir değil 2 kordon var; biri doktorların kestiği fiziksel olan, bir diğeri ise anne ve bebeği ömür boyu birleştiren wireless psikolojik kordon. 

Benim kanaatime göre bebek ilk doğduğu zaman bu psikolojik kordon çok kısa, anne ve bebek birbirine yapışık adeta.. Şöyle bir şey olarak hayal edin: sanki canlı bir kordon var ve her hangi bir uzaklaşma durumunda bu kordon gerilerek  hem anneyi hem de bebeği rahatsız ediyor. Gerçekten ilk zamanlar kordon öyle kısa ki annenin bebeğinden ayılıp bir diğer odada rahat oturmasına bile izin vermiyor. Daha biz o aşamaya gelmedik ama bir süre sonra bebek büyüyüp kendine yetmeye, çocukluk, gençlik devrelerini aşmaya başladıkça buna paralel olarak psikolojik kordon da uzuyor ve çocuğun anneden uzaklaşmasına imkan veriyor. Bir süre sonra çocuk artık kıtaları bile aşıyor, ama hala ayağına batan dikeni annesi yüreğinde hissediyor, uzun da olsa bir kordon onları sonsuza dek bağlıyor çünkü...

Bir de nasıl hamileyken bebek bizim fiziksel durumumuzdan etkileniyor, hormonlarımızı, hastalıklarımızı kordon aracılığı ile paylaşıyorsa, psikolojik kordon sayesinde bu paylaşım devam ediyor. Haydi söyleyin çocuğunun midesi bulanırken annenin midesi ne halde olur? Ya da başı ağrırken annenin ki de ağrımaz mı? Hatta daha da ilerisine gideyim benim annem der ki "Siz hasta olduğunuzda ben de o sancıyı hisseder ve ıstırabınızın birazını sizden alırım. Ben sizin ıstırabınızı hissettiğim anda siz de biraz olsun rahatladığınız müjdesini verirsiniz bana." Annemle yaşadığımız deneyimlerde bunu çocuk olarak hissederdim, şimdi kendi kızımla da bu sefer anne olarak bu paylaşımı deneyimledim. Bu psikolojik kordon bizim fiziksel durumumuzu bu sefer "wireless olarak" birbirimize bağlıyor.

Ne diyeyim iyi ki de bağlıyor...

Hamilelik 9 Ay 10 Günmüş... Peh!

İşte annelikle ilgili klişelerin belki de en esaslısı bu. Bir yerden hamilelik 9 ay 10 gün sürer lafını işitince içimden hemen "Peh" diyesim geliyor, "Siz bu işi bilmiyorsunuz".
Dışarıdan bakanlar ve her şeyi görünenden ibaret sayanlar zannediyor ki bebeği anne karnından çıkarıp, kordonu kesersek hamilelik biter, ortaya iki ayrı insan çıkar. Evet görünüşte böyle, ama bir de annelere sorun bakalım işin gerçeği bu kadarmıymış? Bence bebeği anneye bağlayan 2 farklı kordon var, biri neşter darbesiyle kesilse bile diğeri annenin kalbinden başlayıp, zihninden geçerek bebeğe bağlanıyor. Ve bu psikolojik kordon değil doktorların, hiç kimsenin ulaşamayacağı bir yerde 9 ay 10 gün sonrada varlığını sürdürmeye devam ediyor. Yani anneler fiziksel doğumdan sonra bir süre daha psikolojik olarak hamile olarak yaşantılarını sürdürüyorlar. 


Sanırım çiçeği burnunda anneler bu psikolojik hamilelik kavramını kendi duygularından hemen tanıyacaklardır, zaten ben de daha tazecik bir anneyken fark etmiştim bunu. Bir gün bebek görmeye gelen arkadaşlarımla daha rahat konuşabilmek için mutfağa çekildik ve kapıyı kapattık, benim bebeğim ise annemle öbür odada kaldı. İlk birkaç dakikadan sonra bebekten ayrı olduğum, aramızda kapalı bir bir kapı olduğu ve ağlasa sesini duyamama ihtimalinden dolayı bende çok rahatsız edici bir huzursuzluk başladı. Ve o gün anladım ki normal anne çocuk ilişkisinden öte hala bizi bağlayan ve annenin bebeğinden uzaklaşmasına izin vermeyen bir kordon var. Biz hala o içimdeymişçesine bir arada olmalıyız. Başka bir gün de güya biraz hava almak için dışarı çıktım, sözümona biraz kafamı dağıtacağım markete giderek:) Ama gidip de gelene kadar tek düşündüğüm evdeki küçük kuş oldu, o hala benim içimdeydi... Sanki aradaki mesafe açılınca okadar da uzun olmayan bizim psikolojik kordonumuz geriliyor ve bana acı veriyordu, bebeğiminde bundan memnun olmadığı muhakkak....


Zaten bebekler de hamileliğin 9 ay 10 gün olduğu safsatasını yalanlıyor. Söylenildiğine göre bir bebek uzun bir süre kendini annesinin bir parçası zannedermiş ve ayrı bir varlık olduğunu ayırt edemezmiş...Hatta rüyalarında anne karnındaki gibi su içinde yüzdüklerini görürlermiş tatlılar.


İşte böyle bence fiziksel hamilelik tak diye kesilse de, psikolojik olarak anneler bebeklerini içlerinde taşımaya, bebeklerde annelerinin içinde olduklarına inanmaya devam ediyor... Ve bu konuları araştıranların çoğu anne olmadığı için işin bu kısmı biraz atlanıyor. Siz ne dersiniz?

Var Mı Bir Bebeği Keşfetmekten Ötesi?

Bir bebeğim olacağını öğrendiğim andan itibaren bir merak sardı beni... Bir bebek neydi, nasıl bişeydi, ne yer, ne içerdi? Öğrenmek için kitaplara saldırdım, internete dadandım, sordum soruşturdum;  bişeyler öğrendim ama cevabı anne olduktan sonra içimde buldum. Bebeğimin gözünün içine bakmak, seslerini dinlemek ama en çok da onu sezmek bana çok şey öğretti, başka bir dünya keşfettim. Bilimselliğin mekanik ve genelleyici bilgisinden çok öte sezerek, severek, kalpten kalbe akan gerçekleri içim mutluluk dola dola keşfettim. Ve sonra başka anneler kimbilir neler keşfetmiştir derken bu blog'u kurmak aklıma geldi. Bebeklerimizle ilgili minik keşifleri birbirimizle paylaşalım ve bebeklerle ilgili en yetkili kişiler "anneler" olarak sıcaık bir yolculuğa çıkalım istedim. Öyleyse haydi paylaşmaya!