Wireless Kordon

Evett, Hamilelik 9 ay 10 günmüş... Peh! yazımdan sonra bu psikolojik kordon meselesine takılmış bulunmaktayım. Meseleyi baştan almak gerekirse, bence anne ve bebeği birbirine bağlayan bir değil 2 kordon var; biri doktorların kestiği fiziksel olan, bir diğeri ise anne ve bebeği ömür boyu birleştiren wireless psikolojik kordon. 

Benim kanaatime göre bebek ilk doğduğu zaman bu psikolojik kordon çok kısa, anne ve bebek birbirine yapışık adeta.. Şöyle bir şey olarak hayal edin: sanki canlı bir kordon var ve her hangi bir uzaklaşma durumunda bu kordon gerilerek  hem anneyi hem de bebeği rahatsız ediyor. Gerçekten ilk zamanlar kordon öyle kısa ki annenin bebeğinden ayılıp bir diğer odada rahat oturmasına bile izin vermiyor. Daha biz o aşamaya gelmedik ama bir süre sonra bebek büyüyüp kendine yetmeye, çocukluk, gençlik devrelerini aşmaya başladıkça buna paralel olarak psikolojik kordon da uzuyor ve çocuğun anneden uzaklaşmasına imkan veriyor. Bir süre sonra çocuk artık kıtaları bile aşıyor, ama hala ayağına batan dikeni annesi yüreğinde hissediyor, uzun da olsa bir kordon onları sonsuza dek bağlıyor çünkü...

Bir de nasıl hamileyken bebek bizim fiziksel durumumuzdan etkileniyor, hormonlarımızı, hastalıklarımızı kordon aracılığı ile paylaşıyorsa, psikolojik kordon sayesinde bu paylaşım devam ediyor. Haydi söyleyin çocuğunun midesi bulanırken annenin midesi ne halde olur? Ya da başı ağrırken annenin ki de ağrımaz mı? Hatta daha da ilerisine gideyim benim annem der ki "Siz hasta olduğunuzda ben de o sancıyı hisseder ve ıstırabınızın birazını sizden alırım. Ben sizin ıstırabınızı hissettiğim anda siz de biraz olsun rahatladığınız müjdesini verirsiniz bana." Annemle yaşadığımız deneyimlerde bunu çocuk olarak hissederdim, şimdi kendi kızımla da bu sefer anne olarak bu paylaşımı deneyimledim. Bu psikolojik kordon bizim fiziksel durumumuzu bu sefer "wireless olarak" birbirimize bağlıyor.

Ne diyeyim iyi ki de bağlıyor...