Bebeği
olan birine gelen sorular bellidir, mesela en çok hit alanlardan biri şu: Bebek
nasıl geceleri, seni uyutuyor mu?
Bu
soruyu duyunca hemen bende otomatik pilot devreye giriyor: yavaşça bir iç
çekiyorum, biraz duraksıyorum ve aynen şöyle diyorum: “Aslında geceleri uzun
uyuyor ama öyle çok kalkıp, emmek
istiyor ki ben uykudan birşey anlamıyorum.” Bu cümleyi kendi ağzımdan o kadar
çok duyunca artık kendime kızdım niye bu kadar şikayet ediyorsun diye...
Bakalım bebekcik bu durumdan memnun mu derken minik kızıma hiç empati
yapmadığımı farketim... Sonra onun yerine kendimi koydum ve hayal ettim, sonuç sanki
biraz korku filmi kıvamında oldu...Hadi siz de gözünüzün önüne getirin:
Birden
korkunç bir açlık dalgası içinizi kaplıyor, mideniz kazınıyor; sanki yüzyıllardır
yemek yememiş gibisiniz (oysa ki daha 4 aylıksınızJ
)Aslında uyku da gözlerinizden akıyor ama öyle açsınız ki dayanamayıp feryat
figan ağlamaya başlıyorsunuz. Bir taraftan da umut fakirin ekmeği diyerek
ağzınızla etrafı yoklayıp doymaya çalışıyorsunuz ki tek elinize geçen hava
oluyor. Ağlamaya bir nefes ara verip gözlerinizi açıyorsunuz, o da ne? Etraf
kapkaranlık... Birileri daha iyi büyüyesiniz diye kapatmış ışıkları ama tabi
sizin bundan haberiniz yok. Hem nasıl olup da bu karanlığa geldiğinizi bile
hatırlamıyorsunuz... Bir kere daha en cevval halinizle çığlığı basıyorsunuz...
Biri sizi kollarınızın altından kavrayıp havaya kaldırıyor; off bir boşluk
hissi oluşuyor içinizde, karanlıkta uçuyorsunuz nerdeyse ve bu hiç de hoş
değil. Neyse vucudunuz artık bir yüzeye değiyor, hem de güel bir yüzey: Anne
bu! Yiyeceğe yaklaştığınızı anlıyorsunuz hatta kokusunu bile alıyorsunuz ancak
saniyeler bitmek bilmiyor.... Ve işte o an ağzınızı çalıştırmaya başlıyorsunuz,
tam buldum derken bu sefer de yemek gelmiyor... Düşünün defalarca emmek
zorundasınız o küçük ve aç halinizle....Tam “bana kaderimin bir oyunu mu bu?” melodisi ile ağlayacakken, işte mutlu son: süt
geldi, dertler bittiJ
Ben
en son ne zaman aç yattım hatırlamıyorum, açlık yüzünden uyandığımı da hiç
olmadı, eminim berbat bir duygudur. Aç uyanmışken ve yemeğin kokusunu
alabiliyorken defalarca kaşık sallayıp yine birşey yiyemesem sabırsızlıktan
ölürdüm heralde. Yani şu küçücük bebeklerin yaşadıklarını ben yaşıyor olsaydım
herhalde hayat benim için çekilmez olurdu. Bir gecede 6 defa kalksam da geceler
bebeğim için daha zor sanırım. Artık şikayet etmeyeceğim, söz kızım...
Ne güzel bir yaziydi :)
YanıtlaSilÖzellikle gece uyku probleminden, emme sorunundan cok sikayetci olanlar icin pozitif etki edecektir :)
Insan o an belki bu sekil düsünemeyebiliyor ayri uykulu...vs. Ama aslinda hep bu göz önüne getirilerek cabalansa biraz sanirim hem kendini daha iyi hissetme hemde bebegin kendini daha iyi hissetmesi saglanmis olabilir :)
Bu arada ben blog yazarlari grubuma biraktiginiz yorumdan dolayi geldim :) Yazmadan cikmak istemedim, banada beklerim, sevgiler.